In memoriam: Marcel Smet
W-B verliest oudste supporter
Sterke mensen houden vol waar anderen opgeven.
Heel onverwachts is zaterdagnamiddag 4 april Marcel Smet in het woonzorgcentrum Craeyenhof in Burcht overleden. Eén week voordien, op zaterdag 28 maart, vierde hij zijn 95ste verjaardag, zij het in mineur want ook in het zorgcentrum drong het coronavirus binnen.
”Ik ga naar hierboven”, fluisterde Marcel de verpleegkundige gistermiddag zachtjes toe die hem verzorgde. Hij voelde zich onrustig en onwel. Eén minuut later vertrok hij na een hartfalen naar de over-oever. Vijf maanden geleden, op 28 oktober van vorig jaar, overleed zijn echtgenote Andrea Van Duyse. Zij was 91 jaar. Ze hadden de week voordien in familiekring hun zeventigste huwelijksverjaardag gevierd. De foto hierbij herinnert aan dit mooie moment, hun levensdroom. Na het overlijden van zijn vrouw verhuisde Marcel van de Gentseweg op de grensscheiding van Sint-Niklaas en Beveren naar het woonzorgcentrum Craeyenhof in Burcht waar zijn nichtje Chris tewerkgesteld is.
”Ik was bang dat nonkel Marcel door het coronavirus zou getroffen worden, want dat overleeft hij niet, dacht ik. Hij voelde zich prima. Daarom waren we erg verrast dat hij zaterdagnamiddag stilletjes van ons is heengegaan. Hij had nog plannen gemaakt om na coronatijd zijn verjaardag te vieren”, vertelt Chris De Maeyer. De jongste tijd genoot hij opnieuw van de kleine geneugten van het leven. Alleen sterke mensen kunnen de rug rechten na een tegenslag. Marcel was zo iemand.
Voetbal was zijn leven
Marcel en Andrea, Andrea en Marcel. Maar zelden zag je één van beiden alleen. Samen misten ze maar weinig wedstrijden op de Freethiel. Voor geen geld van de wereld wilden zij een match van hun favoriete ploegen missen, ook al was dat de jongste jaren voor Marcel niet meer zo evident. Zij vormden het oudste en vurigste supporterskoppel van W-B. Voetbal was hun leven.
De zorg voor elkaar was toonaangevend. Zij huwden in 1949. Samen werkten ze jarenlang keihard in hun beenhouwerij op de hoek van de Heistraat en Driekoningen in Sint-Niklaas. Nadien zijn ze verhuisd naar Beveren. In 1971 kregen beiden de voetbalmicrobe te pakken. Allebei gingen ze eerst aan de slag bij Red Star Haasdonk, nadien bij Red Star Waasland en Waasland-Beveren. Geen enkele moeite was hen teveel.
Tot op vandaag was Marcel niet enkel een trouwe supporter, maar was hij ook lid van de algemene vergadering van aandeelhouders van W-B.
Marcel, de voorzitter, het bestuur, de medewerkers en vrijwilligers, alle supporters, kortom iedereen die geel-blauw in het hart draagt, zijn je erkentelijk en oprecht dankbaar voor wat je voor onze club, vaak ongezien en ongeweten, hebt gedaan. Voor altijd.
Je kunt de zon
die ondergaat,
nooit inhalen.
Wat je voorgoed verliest,
dat dierbaar is,
komt niet terug.
Herinneringen verlies je nooit,
gelukkig maar.
Ze leven verder,
oneindig verder,
nestelen zich,
in de kruin van je ziel.
Beste familie, we wensen jullie veel sterkte om het plotse heengaan van Marcel.
Weet dat na verloop van tijd de herinneringen troost zullen bieden.
Goede mensen sterven, maar gaan niet dood.
